Mijn haflinger merrie, Bolle, is 21 jaar geworden.
Toen ze 14 was werd er hoefkatrol gediagnostiseerd bij haar. Het advies was; “zet haar maar op rust met pijnstillers voor zolang het nog gaat.” Wat ben ik blij dat ik haar toen niet al heb opgegeven! Ook al was het zeven jaar lang zoeken naar de juiste balans; wat heeft ze nodig, wat kan ik doen om haar door middel van juiste voeding, bekappen, huisvesting, beweging en natuurgeneeskunde, een leven te geven wat haar geluk en plezier geeft zonder pijn. Het was het allemaal zo waard! We hebben nog zoveel samen gedaan en meegemaakt. Letterlijk en figuurlijk heeft ze al die jaren mij en mijn bagage helpen dragen. Ze heeft zoveel betekend voor iedereen die haar gekend heeft, zowel mens als paard. Als sterke betrouwbare leider heeft ze meerdere jonge paarden begeleid op hun weg naar volwassenheid, ze gesteund en letterlijk laten zien hoe je goed mee kunt komen in het samenleven en werken met mensen.
Wanneer afscheid nemen?
Het laatste jaar waren er een aantal tegenslagen waar ze niet meer van kon herstellen. Ik heb al die jaren met de vraag rondgelopen; wanneer is het moment om afscheid te nemen?
Hoe weet of voel ik dat? Bolle was mentaal zo sterk , ze genoot nog zo van het leven en ze was nog steeds een goede leider van de kudde. Maar ik begon het nu echt te zien en te voelen, ze werd moe, haar lichaam raakte uitgeput. Ze werd voor het eerst in haar leven magerder. En toch daar doorheen die sterke levenskracht, een wil om door te gaan, nieuwsgierigheid, alertheid, zelfs bleef ik momenten van echte vrolijkheid zien.
Via een vriendin werd ik getipt over Moniek Evertsen en het werk dat zij doet, ook stervensbegeleiding. Het idee voelde meteen goed, ik had een duidelijke vraag en onzekerheid over de beslissing over Bolle en had daar begeleiding in nodig. De meest angstaanjagende gedachte die ik had was dat ik haar te vroeg zou laten inslapen, dat zij er niet klaar voor was, dat ze niet wilde gaan. En ja, natuurlijk zei dat ook veel over mijzelf! Waarom had ik zoveel verdriet alleen al bij het idee dat ik afscheid moest nemen, dat ze er niet meer zou zijn.
Contact met Bolle
Moniek heeft eerst contact gemaakt met Bolle op afstand aan de hand van een foto. Zelf heb ik ervaring in het werken met energie, ook op afstand en ik wist dus hoe dit werkt. Maar tijdens het telefoongesprek met Moniek om de reading te bespreken was ik weer zo enorm onder de indruk van hoeveel informatie ze had opgepikt en dat werkelijk van de 2 a-4tjes tekst die ze had opgeschreven alles klopte! Samen hebben we ook tijdens dat gesprek kippenvel momentjes beleeft, van de mooie beelden en van de pijnlijke emoties die boven kwamen.
In de week die daarop volgde heeft zij Bolle nog een aantal keren op afstand een korte healing gegeven. Ook hebben we nog een paar keer mail contact gehad. Het voelde al zo fijn om op deze manier mijn zorgen en gevoelens te kunnen delen en Bolle ook haar wensen kenbaar te laten maken.
Sessie thuis
Na die week is Moniek naar ons toegekomen om samen met Bolle en mij een consult te doen. Om echt duidelijk te krijgen wat er speelde, welke vragen er nog waren en wat er nog uitgewerkt kon worden tussen ons. Het was een zeer intense ervaring. Wat voor mijzelf de hoogtepunten waren was het durven voelen en vooral het toelaten van emoties. Hierin heeft Moniek me op een zachte manier begeleid, er hoefde niets, er moest niets. Ook het kunnen voelen en ervaren wat echte onvoorwaardelijke liefde is. Ik was geneigd om dit te voelen vanuit mijn hart, maar daar zat zo’n heftige emotie van verdriet op dat ik het bijna niet durfde te voelen. Door middel van ontspanningsoefeningen en het gevoel simpelweg gewoon er te laten zijn kon ik veel meer vanuit rust en vrede contact maken met Bolle en de liefde tussen ons voelen. Moniek zei ook dat ik op die manier na haar overlijden contact met Bolle kan maken. Ook Bolle deed volop mee tijdens het consult; bij bepaalde vragen of antwoorden kwam ze bij me staan, begon heftig aan mijn handen te likken of geeuwde meerdere malen. Ze kon ook ineens bij iets wat uitgesproken werd Moniek of mij recht aankijken. Het was zo bijzonder, het gaf zo’n goed gevoel om mijn paard de kans te geven gehoord en gezien te worden.
Het afscheid
De dag dat we afscheid zouden nemen van Bolle, heb ik die ochtend nog met Moniek gebeld. Ze zou nog een korte reading doen om te kijken hoe we ervoor stonden en of er nog dingen waren die Bolle of ik wilde vragen of zeggen. Moniek gaf nog tips om op het moment zelf goed geaard te blijven en oefeningen hoe ik dit kon doen. Ik voelde me rustig, wel verdrietig, maar het gaf me kracht om die dag door te komen. En vooral om naar mijn eigen gevoel te luisteren en van daaruit keuzes te maken. Bolle is die middag al grazend rustig ingeslapen, veilig op bekend terrein met de andere paarden vlak naast haar in de wei.
De begeleiding van Moniek heeft mij en Bolle veel gegeven.
Begrip, duidelijkheid en steun.
Bedankt Moniek, voor deze bijzondere en intense ervaring!